Joanne: ‘Stiekem zwanger worden, ik denk er serieus aan’

29 april 2024

Joanne (35) heeft een dochter (8) en twee zoons (6 en 3). Haar man vindt hun gezin compleet, maar zelf zou ze dolgraag een vierde willen. “Het is eng hoe makkelijk het is om een man erin te luizen.”

Joanne: “‘Je bevalt zo makkelijk, het is gewoon jammer dat het de laatste is’, grapte mijn verloskundige, nog geen uur na de geboorte van Dean, onze jongste. Ik lachte mee en wist waar deze opmerking vandaan kwam – ik had immers zelf gezegd dat dit mijn laatste zwangerschap zou zijn. Maar toen ik de woorden uit haar mond hoorde, dacht ik meteen: nee. Dit kan niet de laatste zijn. Ik had een baby van een uur oud in mijn armen, maar toch was mijn kinderwens nog niet volledig vervuld.

Ik wil vooropstellen dat ik weet hoe veel geluk ik heb. Drie gezonde kinderen is – cliché, maar echt waar – een gigantische zegen. Om me heen heb ik genoeg ellende gezien om me daar erg bewust van te zijn. Ik heb een vriendin die een kindje heeft verloren, een ander zal nooit zwanger kunnen worden. Dat zijn natuurlijk pas echt grote emotionele gebeurtenissen om mee te dealen. Daarbij vergeleken valt mijn verdriet, voor zover je daarvan kunt spreken, in het niet. Maar toch houdt het me dagelijks bezig. Het gemis, de leegte die ik ondanks mijn drie kinderen ergens nog voel. Ons gezin is niet compleet en het hoofdstuk ‘zwanger’ is niet af. Ik zou het allemaal zo graag nog één keer meemaken.”

Onbespreekbaar

“Het gevoel blijft, zeggen vriendinnen. Elke baby die groter wordt, voelt ergens als afscheid nemen, of je er nu één of vijf krijgt. Misschien is dat waar, maar aan de andere kant: ik heb mezelf altijd gezien als moeder van vier. Vroeger als kind speelde ik al met vier poppen, toen ik mijn man Toon ontmoette, zei ik op de eerste date dat we vier kinderen zouden krijgen. Iets waar hij hartelijk om moest lachen en naast zich neerlegde. Want vier kinderen is voor hem echt onbespreekbaar. Twee vond hij eigenlijk wel genoeg, maar omdat ik het zo graag wilde, kwam die derde er ook. Daar stond hij uiteindelijk voor de volle honderd procent achter en geen van beiden kunnen we ons een leven zonder Dean nog voorstellen. Maar toch was Toon toen al heel duidelijk: geen vierde. Ik dacht dat ik dat kon accepteren en ik heb het echt geprobeerd. Maar het lukt niet.

Ondertussen zie ik overal om me heen zwangere vriendinnen. Het klinkt misschien vreemd, maar de aanblik van zo’n mooie, dikke buik doet me pijn. Niet dat ik het hen niet gun, maar ik gun het mezelf ook. Het is niet alleen de zwangerschap, al vind ik dat heel bijzonder. Mijn wens gaat verder dan dat. Ik ben niet verslaafd aan zwanger zijn, ik wil gewoon heel graag nog een kind. Nog een keer een klein minimensje in mijn armen, nog een keer borstvoeding geven, nog een keer het eerste lachje, heerlijk kroelen, de eerste stapjes – alles. Gebroken nachten neem ik voor lief – ik heb sowieso niet veel slaap nodig. En ik heb het ervoor over, want ik wil gewoon heel graag moeder zijn van vier.”

Irritatie

“Het probleem is alleen dat Toon geen vader wil zijn van vier. Dean was net twee geworden toen ik er voor het eerst over begon. Ik wist al wat Toon zou zeggen, dus dacht ik: op tijd beginnen met inmasseren. Mijn vermoeden klopte: Toon wilde er niets van weten. ‘Je bent gek’, was zijn antwoord, en daarna: ‘Prima als je een vierde krijgt. Alleen niet met mij.’ Daarmee was het onderwerp voor hem afgesloten.

Maar voor mij niet. Ergens dacht ik: bij Dean is het ook gelukt. Al stond Toon destijds meer open voor het idee van een derde dan nu voor het vierde. Nu gooide hij de deur wel heel snel dicht. Maar dat weerhield mij er niet van om toch mijn voet ertussen te wringen.

Ik liet het onderwerp een paar maanden rusten en begon er toen weer eens over, hopend dat Toon inmiddels van gedachten was veranderd. Dat bleek niet het geval en door het onderwerp opnieuw aan te snijden, wekte ik vooral zijn irritatie op. Op zijn vingers somde hij alle redenen op waarom hij het niet wilde: geen ruimte in huis, we zouden een nieuwe auto moeten kopen, wéér een paar jaar lang gebonden aan zo’n kleintje terwijl het juist vrijheid geeft dat onze kinderen groter worden. De ene na de andere reden kwam voorbij en er is er niet één waarin hij ongelijk heeft. Ook niet in zijn belangrijkste argument: een kind kost veel geld. Omdat we allebei werken, gaan onze kinderen drie dagen naar de opvang. Een nieuwe baby zou betekenen dat we weer vier jaar lang volledige opvangkosten hebben, net nu Dean over twee maanden naar school gaat. Maar aan de andere kant: we kunnen het wel betalen. En ik hoef echt niet twee keer per jaar op vakantie.”

Drammer

“Intussen kunnen Toon en ik het er niet eens meer over hebben. Het is geen onderwerp waarin je een compromis kunt sluiten, maar er samen uitkomen gaat ook niet lukken. Of anders gezegd: hij gaat niet toegeven. Ik ken hem langer dan vandaag. Als hij eenmaal iets besloten heeft, blijft dat zo. Inmiddels snijd ik het onderwerp maar niet meer aan, omdat ik weet dat hij dan boos wordt. Hij vindt mij een drammer en dat ben ik misschien ook wel. Maar moet ik dan zomaar mijn wens opgeven?

Het was mijn vriendin Janneke die het opperde. ‘Dat doe je het toch stiekem’, zei ze. En daarna, tot mijn verbijstering: ‘Heb ik ook gedaan.’ Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik wist namelijk niet beter dan dat Janneke en haar man Jules allebei een derde kind hadden gewild, al had Janneke zich weleens laten ontvallen dat Jules eerst overtuigd moest worden. Maar dat gold voor Toon ook toen ik graag een derde wilde. Nu bleek dat Jules destijds helemaal niet had geweten dat Janneke al drie maanden bezig was met zwanger worden – hij wist zelfs nu nog steeds niet beter dan dat Jannekes pil niet goed had gewerkt als gevolg van een buikgriepje. Jules had echt geen derde kind gewild. Toen Janneke eenmaal zwanger was, hadden ze er zelfs wekenlang ruzie over gemaakt. Het was zo ver gegaan dat Jules abortus voorstelde. Iets wat zij had geweigerd, met zoon Bowie van inmiddels acht maanden als resultaat.

Ik zat echt met mijn oren te klapperen. Natuurlijk was het idee om stiekem zwanger te worden weleens vluchtig in mijn gedachten opgekomen, maar meteen had ik het altijd weer aan de kant geschoven. Dat doet niemand, was mijn overtuiging. Zo’n enorme leugen zou je relatie hoe dan ook kapot maken. En nu bleek een van mijn vriendinnen, die ik al vijftien jaar ken, het nota bene wel te hebben gedaan.”

Stevige discussies

“Ik had wel honderd vragen. Was ze niet bang geweest voor haar relatie? Wat als Jules het echt op de spits had gedreven? En vooral: was het eerlijk tegenover het kindje dat zijn of haar vader hem of haar niet wilde?

Over die laatste vraag was Janneke duidelijk: Bowie zou het natuurlijk nooit merken. Jules was dol op hem en volgens Janneke was dat precies wat er bij ons zou gebeuren als ik stiekem zwanger zou worden. ‘Toon trekt wel bij’, zei ze luchtig.

En inderdaad, ik denk dat dat zo zou zijn als een zwangerschap eenmaal een voldongen feit is. Dan neemt Toon zijn verantwoordelijkheid. Anticonceptie is niet honderd procent veilig, zeker de pil niet. Hij zou me niet vragen abortus te plegen, dat weet ik zeker. Wel zouden we stevige discussies hebben en zou Toon zich een tijdje afstandelijk gedragen. We zijn al twaalf jaar bij elkaar, ik weet precies hoe hij reageert als hij boos is. Maar uiteindelijk zal hij bijdraaien en als het kindje er eenmaal is, zal hij ervan houden zoals hij van zijn andere kinderen houdt. En zullen we heus wel een auto vinden waar we allemaal in passen.”

Enorme impact

“​​​​​​​Sinds het gesprek met Janneke kan ik het idee om stiekem zwanger te worden niet uit mijn hoofd zetten. Ik loop er nu al vier maanden mee rond en het wordt steeds aantrekkelijker. Hoewel ik natuurlijk rationeel wel weet dat het eigenlijk niet kan, moreel gezien. Toon en ik hebben geen geheimen voor elkaar en dan zou ik over zoiets groots in ons leven, altijd een leugen met me mee moeten dragen. Als hij er ooit achter zou komen wat ik heb gedaan, zou hij me nooit meer echt vertrouwen. Ik weet hoe hij is, vertrouwen is enorm belangrijk voor hem. Hij is iemand die zich helemaal geeft in een relatie, onvoorwaardelijk. Andersom verwacht hij hetzelfde. Kan ik dan voor de rest van mijn leven iets geheim houden wat zo’n enorme impact op ons en ons gezin zal hebben? Wil ik iemand zijn die dat doet?

Nee, denk ik op sommige dagen. Eerlijkheid boven alles en dan maar accepteren dat het bij drie kinderen zal blijven.

Ja, denk ik op andere dagen. Want hoe lang zal dit nu helemaal een issue zijn? Een paar maanden? Dan is Toon aan het idee gewend en zal het ‘ongelukje’ geen gespreksonderwerp meer zijn. Net als bij Janneke en Jules zal het kindje nooit weten of merken dat zijn of haar vader eigenlijk niet op zijn of haar komst zat te wachten. Toon is volwassen genoeg om zulke gevoelens voor zich te houden naar een kind toe, en bovendien weet ik zeker dat hij van nog een baby weer net zo veel zal houden als van de andere drie.”

Heel sterk gevoel

​​​​​​​“Elke avond als ik mijn pil slik, schiet het door mijn hoofd: je kan ermee stoppen. Het is niet te controleren en ik zal de eerste niet zijn die door de pil heen zwanger wordt, al wantrouw ik dat soort percentages sinds ik Jannekes verhaal ken. Misschien zijn er wel veel meer vrouwen die ‘per ongeluk’ ondanks de pil een kind hebben gekregen. Het is eigenlijk eng hoe makkelijk het is om een man erin te luizen. Zijn die vrouwen allemaal heksen? Ik vind van niet. Een kinderwens is gewoon een heel erg sterk gevoel, echt iets wat vanuit het diepste van je vezels komt. Ja, óók als het om je vierde kind gaat. Dat kan je tot extreme acties brengen. Want ondanks al mijn rationele bezwaren, voelt het idee om het toch stiekem te doen, goed.

Ik ben er nog niet uit wat ik zal doen. Met mezelf heb ik afgesproken dat ik wacht tot Deans vierde verjaardag. Als ik straks, wanneer hij ook naar school gaat, in een leeg huis zit en echt niet kan leven met het idee dat dit het dan was wat betreft kleine kinderen, doe ik het. Maar misschien vind ik het ook wel lekker, wat meer rust. Ik hoop op het laatste, dan hoef ik niemand te bedriegen en toch mijn eigen gevoel niet aan de kant te schuiven. Maar als ik heel eerlijk ben, is de kans op het eerste een stuk groter.”

Lees ook: Linda: ‘Niet alleen ouderen zijn nu kwetsbaar, ook kinderen als onze Stef’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.